எந்தவொரு திரைப்பட விழாவிலும், வெவ்வேறு படைப்புகளுக்கு இடையே தொடர்புகள் எழுவது இயற்கையானது. சில யோசனைகள் தவிர்க்க முடியாமல் வெவ்வேறு பாணிகளைக் கொண்ட படங்களில் எதிரொலிக்கின்றன, பின்னர், திடீரென்று, கற்பனையான இரட்டை அம்சங்கள் உங்கள் தலையில் இயல்பாக உருவாகின்றன. சோதனை லென்ஸ் மூலம் இன அல்லது இன அடையாளத்தை விசாரிக்கும் இரண்டு படங்களை True/Falseல் பார்த்தேன், இரண்டும் வித்தியாசமான வாழ்க்கை அனுபவங்களில் இருந்து வந்தாலும், அவை ஒன்றுக்கொன்று முரட்டுத்தனமான வழிகளில் விளையாடுகின்றன.

முதலாவது ஜாடோவியா கேரிஸ் 'தி கிவர்னி ஆவணம் (சிங்கிள் சேனல்)' அமெரிக்காவில் கறுப்பினப் பெண்ணின் வலிமை மற்றும் ஆபத்தான தன்மையைப் பற்றிய 43 நிமிடத் திரைப்படம். படத்தின் முக்கிய அம்சம் கேரி 116வது தெரு மற்றும் ஹார்லெமில் உள்ள மால்கம் எக்ஸ் பவுல்வர்டின் சந்திப்பில் நின்று கறுப்பினப் பெண்களிடமும் பெண்களிடமும் ஒரு கேள்வியைக் கேட்பது: 'உங்கள் உடலில் நீங்கள் பாதுகாப்பாக உணர்கிறீர்களா?' வயது மற்றும் கேள்வியின் விளக்கத்தின் அடிப்படையில் பதில்கள் மாறுபடும்: இளம் பெண்கள் தாங்கள் அனுபவித்த துன்புறுத்தல் அல்லது வன்முறை அல்லது பின்தொடர்வதை மேற்கோள் காட்டி, வேண்டாம் என்று சொல்ல முனைகிறார்கள், அதே சமயம் நடுத்தர வயது அல்லது வயதான பெண்கள், உடல்நிலை சரியில்லாதவர்கள் கூட, அவர்களின் காரணமாக உறுதியுடன் பதிலளிக்கின்றனர். அக்கம் பக்கத்தினருடன் ஆறுதல் அல்லது கடவுளுடனான அவர்களின் உறவு.

இந்த நேர்காணல்கள் படத்தின் மற்ற பகுதிகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை, இது கேரியின் சொந்தப் படைப்புகள் மற்றும் காப்பகக் காட்சிகளின் வெவ்வேறு காட்சிகளுக்கு இடையில் அடிக்கடி வெட்டுகிறது: நீக்ரோ ஏகாதிபத்தியங்களின் எழுச்சியை எதிர்த்துப் போராட கறுப்பின விடுதலையில் கல்வியின் முக்கியத்துவம் பற்றி ஃபிரெட் ஹாம்ப்டன் பேசுகிறார்; பிரான்சின் கிவர்னியில் உள்ள கிளாட் மோனெட்டின் தோட்டங்களில் கேரி சறுக்குகிறார்; டயமண்ட் ரெனால்ட்ஸ் தனது காதலன் பிலாண்டோ காஸ்டிலை காவல்துறையின் கைகளில் கொலை செய்த வீடியோவின் ஆடியோ பதிவு படத்தொகுப்புகள் மற்றும் நேரடி அனிமேஷனில் இயக்கப்பட்டது; நினா சிமோன், பியானோவில் அமர்ந்து, 1976 மாண்ட்ரீக்ஸ் ஜாஸ் விழாவில் மோரிஸ் ஆல்பர்ட்டின் 'உணர்வுகள்' என்ற தனது அட்டைப்படத்தை முடிக்க உணர்ச்சிப்பூர்வமாக போராடுகிறார். 'தி கிவர்னி ஆவணம் (சிங்கிள் சேனல்)', 'லவ் & ஹிப்-ஹாப் ஸ்டாரின்' செல்போன் காட்சிகளாக மாறிய மீம்களுடன் துவங்குகிறது, ஜோஸ்லின் ஹெர்னாண்டஸ் கேமராவிடம், 'நான் வாழ முடியுமா? நான் ராஜா வாழ முடியுமா?' அந்தக் கேள்வி, 'உங்கள் உடலில் பாதுகாப்பாக உணர்கிறீர்களா?', 'தி கிவர்னி ஆவணம்' ஆகியவற்றைக் கட்டமைத்து, கேரியின் முறையை வரையறுக்கிறது.

'தி கிவர்னி ஆவணத்தின்' ஒட்டுமொத்த விளைவு, மீடியா ஸ்காலர்ஷிப் மூலம் கட்டமைக்கப்பட்ட உணர்திறன் ஓவர்லோட் போன்றது. (கேலரி மற்றும் அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள மூன்று-சேனல் நிறுவல் பதிப்பு மட்டுமே இந்த யோசனையை மேம்படுத்துகிறது.) வரலாற்று ஆதாரங்கள் மற்றும் அவரது சொந்த கலை விசாரணைகள் மூலம், 'கிவர்னி' சமகால கறுப்பினப் பெண்மையின் ஒரு பிரிஸ்மாடிக் ஓவியத்தை வரைகிறது, இது வேறுபட்டது. சுற்றுச்சூழலை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஆளுமைகள் (கேரி தெருவில் பெண் காட்சிகளின் போது விக் அணிந்துள்ளார், ஆனால் தோட்டத்தில் இருக்கும் போது மொட்டையடித்த தலையைக் காட்டுகிறார்) மேலும் பரவசம் முதல் துக்கம் வரை மனித உணர்வுகளின் முழு நிறமாலையிலும் மாற்றியமைக்கிறார். அந்த அடுக்கு மனவெளிக்குள் பார்வையாளனை நிலை நிறுத்துவதே குறிக்கோளாகத் தெரிகிறது. நினா சிமோன் மற்றும் டயமண்ட் ரெனால்ட்ஸ் இடையே கிரே ஈர்க்கும் மிகவும் சுவாரஸ்யமான இணைப்புகளில் ஒன்று: ஆல்பர்ட்டின் சாஃப்ட்-ராக் சிங்கிள் மீது சிமோனின் கோபம் ('இது போன்ற ஒரு பாடலைக் கோரும் சூழ்நிலையை உருவாக்கிய நிலைமைகளை நான் நம்பவில்லை. அந்த !' அவள் பார்வையாளர்களிடம் கூச்சலிடுகிறாள்) மற்றும் அவளது காதலனின் கொலைக்குப் பிறகு ரெனால்ட்ஸின் இன்-தி-நொடி துக்கம் இரண்டும் ஒரு இடைத்தரகர் மூலம் அனுபவித்த உணர்வுக்கான எடுத்துக்காட்டுகள். அவர்கள் அவசரத்தில் சறுக்கும் அளவில் இருந்தாலும், மற்றவர்களின் செயல்களின் பின்விளைவுகளுடன் வாழ வேண்டும். கறுப்பினப் பெண்மை என்பது சிக்கலான தன்மையைக் கொண்ட ஒரு ஒற்றைக்கல் அல்ல என்ற கருத்தை இது அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. மாறாக, அதை வெளிப்படுத்துகிறது.

ஸ்கை ஹோபின்காவின் அறிமுக அம்சம் 'மலோனி-கடலை நோக்கி, கரையை நோக்கி' இதேபோல் மெதுவான சினிமா நுட்பங்கள் மூலம் அடையாளத்தை ஆராய்கிறது. பசிபிக் வடமேற்கில் உள்ள இரண்டு சினூக்கன் மக்களின் சுயவிவரம், அவர்களின் ஆளுமை, ஆவி மண்டலம் மற்றும் பெரிய சமூகத்துடனான உறவுகளைப் பற்றி சிந்திக்கும் போது, ​​“மாலி—கடலை நோக்கி, கரையை நோக்கி” பூர்வீக மனநிலையில் நம்மை நிலைநிறுத்துகிறது, அது எப்படி வேரூன்றியுள்ளது. நிலத்திலும் வானத்திலும் அவைகளுக்கு இடையே உள்ள இடைவெளியில் உள்ளது. ஸ்வீட்வாட்டர் சஹ்மே மற்றும் ஜோர்டான் மெர்சியர் ஆகிய பாடங்கள் வனாந்தரத்தின் வழியாக நடப்பதையும், பழக்கமான இடங்கள் வழியாகச் செல்வதையும் நாங்கள் பார்க்கிறோம். ஹாபிங்கா தனது குடிமக்களின் வார்த்தைகள் மற்றும் அவர்கள் தங்கள் சுற்றுப்புறங்களுடன் எவ்வாறு ஈடுபடுகிறார்கள் என்பதன் மூலம் அடையாளத்தின் உருவப்படத்தை வரைகிறார். அவர் நிலப்பரப்பைக் கவனித்து, பேச்சைப் பிடிக்கிறார், ஆனால் அதை நீள்வட்டமாகத் தொடர்புகொண்டு, இயக்கம் மற்றும் தேக்கத்தின் கவிதையைப் பிடிக்கிறார். ஒரு ஜிம்னாசியத்தில் ஒரு பூர்வீக நடனம் இடம்பெறும் ஒரு நீண்ட வரிசை, முழு சமூகமும் சடங்குகளில் ஒன்று கூடி, இன அடையாளத்தைப் பற்றியும் அது உடல் வெளிகளில் எவ்வாறு வெளிப்படுகிறது என்பதைப் பற்றியும் பேசுகிறது. இது மற்றவர்களுக்கும் அது நிற்கும் பூமிக்கும் ஒரு இணைப்பு.

ஹோபின்கா பெரும்பாலும் அவதானிப்பு நிலைப்பாட்டை எடுத்தாலும், பசிபிக் வடமேற்கின் அனைத்து துடிப்பான, பிரகாசிக்கும் மகிமையில் தனது அதிர்ச்சியூட்டும் புகைப்படத்தின் மூலம் மென்மையான ஆன்மீகத்தை செதுக்குவதன் மூலம் அவர் பார்வையில் தலையிடுகிறார். 'மலோனி-கடலை நோக்கி, கரையை நோக்கி' அவர் வண்ணத்தைப் பயன்படுத்துவது ஆச்சரியப்படுவதற்கு ஒன்றும் இல்லை: சிவப்பு மற்றும் பச்சை நிறங்கள் திரையில் இருந்து கிட்டத்தட்ட வெடித்து, கண்ணைக் கவரும் அதே வேளையில் ஹோபின்காவின் கேமரா அதை அளவிடப்பட்ட வேகத்தில் இழுக்கிறது. வனப்பகுதி வழியாக அருகில் உள்ள இடங்களுக்கு அல்லது நீர்வீழ்ச்சிகளுக்கு அடியில் மக்கள் நடந்து செல்லும் நீண்ட காட்சிகளை படம் கொண்டுள்ளது. ஆவணப்படம் மெர்சியர் மற்றும் ஒரு நண்பருடன் கடலுக்கு நடந்து செல்வதைக் காட்டுகிறது, மேலும் ஹோபின்கா அவர்களின் சுருக்கமான பயணத்தை படம்பிடிக்கும் விதம் டெரன்ஸ் மாலிக்-இயற்கையின் மீதான மரியாதையின் அளவுகளை நெருங்குகிறது. சுத்த காட்சியைப் பொறுத்தவரை, 'மாலி-கடலை நோக்கி, கரையை நோக்கி' திரைப்படம் விழாவில் நான் பார்த்த மிகவும் பிரமிக்க வைக்கும் படங்களில் ஒன்றாகும்.